آئین مستان

لاله می ریزه از حرارت صداش

 از نفس پر شررش

تو قفس غربت و تنهایی و غم

ریخته همه بال و پرش

شـبیه شـمع آروم آروم که آب می‌شه

همه دنیا پیش چشماش سراب می‌شه

غریب و خسته ، دلش شکسته

روی لباش یه لاله ی سرخی نشسته

واویلتا   واویلتا

سرش رو خاک حجره میزاره با حالی مظطر

دیده هاش خیس به یاد چادر خاکی مادر

رو خاک حجره نشسته

روضه عطش می خونه

آخه تشنگی به والله

جگرش رو میسوزنه

زیر لب همش میخونه

قربون لبات حسین جان

خیلی تنگ شده دل من

برای کربلات حسین جان

سر را ز خاك حجره اگر بر نداشتی

تو رو به قبله بودی و خواهر نداشتی

خواهر نداشتی كه اگر بود می شكست

وقتی كه بال می زدی و پر نداشتی

از طوس آمدم كه بِگِریَم در این غمت

یاری به غیر چند كبوتر نداشتی

وقتی كه زهر بر جگرت چنگ می كشید

جز یا حسین ناله ی دیگر نداشتی

ختمی گرفته اند برایت كبوتران

لبخند می زدند و تو باور نداشتی

تو تشنه كام و آب زمین ریخت قاتلت

چشمت به آب بود و از آن بر نداشتی

كف می زدند دور و برت تا كه جان دهی

كف می زدند و تاب به پیكر نداشتی

كف می زدند ولیكن به روی دست

دست ز تن جدای برادر نداشتی

شكر خدا كه پیرهنی بود بر تنت

یا زیر نیزه ها تن بی سر نداشتی

شكر خدا كه لحظه ی از هوش رفتنت

خواهر نداشتی، غم معجر نداشتی

از من گرفته همسر من خورد و خواب را

زهر جفا ز جان و دلم برده تاب را

واى از عناد دختر مامون که از جفا

مسموم کرد زاده‏ ى ختمى ماب را

افکنده است شعله به جان من و هنوز

از من دریغ مى‏ کند یک جرعه آب را

من مى‏ کنم به العطش از او سوال آب

او مى‏ دهد به هلهله بر من جواب را

جان میدهم به غربت و عطشان که خون من

تضمین کند تداوم اسلام ناب را

پى مى‏ برد به سوختن جسم و جان من

هر کس که دیده سوختن آفتاب را

باشد ز فیض دوستى ما اگر به حشر

آسان کند خدا به موید حساب را

هر دم هزار نوبت جان از بدن برآید

تا آه سینه سوزى از قلب من برآید

بس کوه غصه بردم بس خون دل که خوردم

گویى که از لبم خون جاى سخن برآید

از بس که یار قاتل سوزم نهفته در دل

ترسم که جاى آهم دود از دهن برآید

دیگر نمانده هیچم تا کى به خود پیچم

اى مرگ همتى کن تا جان ز تن برآید

امروز بین حجره فردا کنار کوچه

آواى غربت من از این بدن برآید

نیکوست زهر دشمن در راه دوست از من

هم سوختن به آتش هم ساختن برآید

از بس که رفتم از تاب از بس تنم شده آب

بر من صداى فریاد از پیرهن برآید

نبود عجب که بر من هنگام دفن این تن

خون در لحد بجوشد سوز از کفن برآید

در میان حجره یارب کیست غوغا مى ‏کند

شکوه زیر لب ز بى رحمى دنیا مى‏ کند

ز آتش زهر جفا چون شعله مى‏ پیچد به خود

دود آهش روز را چون شام یلدا مى ‏کند

خاک عالم بر سرم گویى جواد ابن الرضاست

کز عطش مى ‏سوزد و خون، قلب زهرا مى ‏کند

آب را مى‏ریزد آن بیدادگر روى زمین

هر چه آب آن تشنه لب از او تمنا مى‏ کند

در سنین نوجوانى همچو زهرا مادرش

جان شیرین را به راه دوست اهدا مى‏ کند

تا بپرسد حال آن پهلو شکسته در جنان

از پى دیدار او خود را مهیا مى‏ کند

تشنه لب با قلب سوزان جان به جانان مى ‏دهد

قاتلش جان دادن او را تماشا مى‏ کند

شد دل (ژولیده) خون از داغ جان فرساى او

کز غمش اشعار او خون در دل ما مى ‏کند

افتاده بین حجره و آبش نمی دهند

میگوید آب آب و جوابش نمی دهند

این قوم جاهلی که به دست امام خویش

آب از برای کسب ثوابش نمی دهند

حاجت به آبِ روی زمین ریختن نبود

یک رو به قبله را که عذابش نمی دهند

از بس که کف زدند و شده هلهله به پا

ماندم درون خانه عروسی است یا عزا

در کودکی ای آنکه زدی مشت بر زمین

حالا به جاش آمده زهرا بیا ببین

تو از شنیده های غمش قد خمیده ای

اکنون ببین هر آنچه که قبلا شنیده ای

در پشت درب بسته ی حجره نشسته است

یك مادری كه خسته و پهلو شكسته است

مادر تلاش كرد ولی درب بسته را

دست شكسته اش نتوانست وا كند

این پشت در نشسته یا افتاده از نفس

دستش بلند شد پسرش را دعا كند

میگفت ای خدا نكند مثل كربلا

این بار هم كسی سری از تن جدا كند

آمین فوج فوج كبوتر بلند شد

تا سایه ای برای تنت دست و پا كند

لب تشنه ، دست و پا زده ای مانده بی پناه

این حجره جلوه ایست ز گودال قتلگاه